Çeşitli Etkinlikler (Her gönderdiğinize 1000 Puan)

Yalnızım
Yanlızlık; insanın en sevmediği şeydir herhalde. Yalnızlık iç bunaltır. Yanlızlık acı verir. Yanlızlık, yanlızlık, yanlızlık...

Ben küçükken hiç kimsenin sevmediği bir kızdım. Nedense kendimi hiçkimseye sevdirmiyordum. Herkes bana bir canavarmışım gibi davranıyordu. Onlara sordum neden diye. Bana verdikleri cevap ne miydi? "Sen bize sürekli bağırıp duruyorsun, sinirini kontrol edemiyorsun." Bu cevabı aldığımda nedendir bilmem ama kalbim kırıldı, paramparça oldu. Midemde bir boşluk oluştu sanki. Birden Gülderen Öğretmenim gelip "O boşluk sadece arkadaşla dolar." dedi. Ona baktım. Yani ona gerçekten baktım. Nasıl anlamıştı? "Yüzüne baktığımda yalnızlığını görüyorum." dedi. Bunu duyunca nedense birden gözyaşlarım yanaklarımdan aşağıya doğru süzüldü. "Sakın ağlama. Sadece daha az kızmaya, bağırmamaya çalış." oldukça haklıydı. "Peki bunu nasıl yapacağım?" dedim. "Biri seni kızdıracak birşey yaparsa sakin ol.Derin derin nefesler al. Sonra da nazikçe cevap ver." dedi ve yanımdan ayrıldı. Bende kim beni kızdırırsa derin derin nefesler aldım ve nazikçe cevaplar verdim. Yavaş yavaş arkadaş ediniyordum. Sonunda bütün sınıf benim dostum olmuştu. Yalnızlığın dünyası ile arkadaşların dünyası gerçekten çok farklıymış, anladım.

Gülderen Öğretmenimi mezun olduktan sonra ayda birkez çalıştığı okulda ziyaret ederdim. Nedendir bilmem ama beni gördüğü zaman ağlamaya başlardı. Ama o bir trafik kazasına kurban gitti. Melek gibi bir kadındı. Ona olan hasretim hiçbir zaman bitmeyecek. Cenazesinde bana bir zarf verdiler. Gülderen Öğrtmenim bana yazmış. Açtğımda gördüğüm cümleler şunlardı.
"Yalnızlık; insanın en sevmediği şeydir herhalde. Yalnızlık iç bunaltır. Yanlızlık acı verir. Yanlızlık, yanlızlık, yanlızlık... Grace senin yüzünde yalnızlığı ilk gördüğümde sana acıdım, bana benzememeni istedim. Eğer sen bu mektubu okuyorsan benim mezarımın başındasın ve senin yanlızlığın giderilmiş demektir. Bunu başarabildiğime çok sevidim. Benim için üzülme ve yaşamına devam et Grace.
Seni çok seven öğretmenin Gülderen."

Bu mektubu hala saklıyorum. O bir anne kadar narin ve anlayışlı, bir baba gibi koruyucu kollayıcı, bir anneanne gibi öğüt vericiydi. Ve yalnızlığı iyi bilen bir kadındı...
Siz siz olun sinirinize hakim olun, yalnız kalmayın. Unutmayın midenizdeki o boşluk yalnızca arkadaşla dolar.

Grace.

Grace seninkini çok beğendim ellerine sağlık. Ve eğer gerçekten bunu yaşadıysan gerçekten çok üzüldüm =(



HAYALLERİM

Bazen, bazen seversiniz öylece... Hiçbir nedeni olmadan. Bir insanı, hayvanı, bitkiyi, nesneyi, hatta belki de bir duyguyu seversiniz öylece. Sevdalanırsınız. Fakat ben bunların hiçbirine aşık olmadım. Ben sadece, sadece hayallerime tutkunum. Tüm düşlerime. Her şeyimi elimden alabilirler ama hayallerimi asla. Kimseye vermem onları.

En azından böyle düşünüyordum. Belli bir zamana kadar. Belki dün, belki bugün, belki yıllarca öncesi... Fakat artık öyle düşünmüyorum, düşünemiyorum. Birileri, bir şeyler geldi ve çok sevgili hayallerimi benden koparıp aldılar. Artık ne gökyüzünde uçmak, ne balıklarla konuşmak, ne de uzayda yaşamak istiyorum. Kalbimdeki masumiyet kayboldu. Tüm hayallerim yıkıldı, teker teker. Onları asla geri alamayacağım, alamam. Düşlerimi karartıp yok ettiler. Birileri, bir şeyler. Ama neydi onlar? Kimdi? Sadece ben miydim yoksa? Kendi iç benliğim? Kendi kendimi mi sürükledim uçuruma? TÜm zor kararları yanlış verip kendimi bir zindana mı kapattım yoksa? Bunlar kendi kendime mi yaptım? Hayatımı kendim mi kararttım? Tüm suç benim mi yani? Belki tam olarak benim değildir. Belki çoğu acımasız hayatın kara armağanıdır. Hayır, suçumu kendimde aramak zorundayım. Ben, en son ne zaman bendim? Dün mü, bugün mü, geçen yıllarda mı? Buldum! Büyümeden önce ben, bendim.

Ne zamanki büyüdüm, bir şeyler değişti. Fikirlerim değişti. Vücudum değişti, benliğim değişti. Ben artık o on yaşındaki küçük Selvi değilim. Ben büyümüş, aklı başında üniversiteli Selvi'yim. Başkalarına göre. Ama işin aslı şu ki, ben üniversiteli hayallerinin yolunu kaybetmiş Selvi'yim. Büyürken beni "O çocuk işleriyle uğraşma artık." diyerek amaçlarımdan caydırdılar. Hiç istemediğim bir bölüme girdim. Hayallerim daha da silikleşti. Ama en kötüsü neydi biliyor musunuz? Ben tüm bunları kabul ettim. Hayallerimi silip atmayı, hayatımı istemediğim bir rotada devam ettirmeyi kabul ettim. Ve artık o küçük hayallerim asla bana ulaşamayacak. Sonsuza dek uzağım onlardan. Fakat belki bir yerlerde, belki çook daha sonra bir gün bana geri dönerler. Böylece ben de kendi karakterime tekrar kavuşmuş olurum. Şu an bundan fazla istediğim tek bir şey bile yok...


Çok kısa olmamıştır umarım. Tabii SailorVenus'ünki kadar da güzel olmadı ama yazmak istedim ^^''